Έτσι λοιπόν, με βλέπουν όλοι: ως παιδί, πιτσιρίκι. Μα εγώ δε νιώθω παιδί, παρόλο που έχω κλείσει μόλις τα δεκατρία. Οκέι, ενήλικας δεν είμαι. Ούτε όμως και σοφός. Δεν υπάρχει τέτοια λέξη. Είναι απλώς ένα κατασκεύασμα των ελαφρόμυαλων. Σου λέει, δεν είμαι εγώ βλάκας, αυτός είναι σοφός. Αλλά, σας ξαναλέω, το επίθετο σοφός δεν υφίσταται, παρά μόνο στον συγκριτικό βαθμό. Σοφότερος. Κι εγώ, το δίχως άλλο, είμαι σοφότερος απ\' όλους εσάς. Χίλιες φορές...

Τεσσάρων, δεκατριών, είκοσι χρονών... Ο μικρός Χάρης μεγαλώνει παλεύοντας να συμβιβάσει την ευφυΐα με την παιδικότητα. Παράλληλα προσπαθεί να δώσει απαντήσεις σε βασανιστικά ερωτήματα: Γιατί η Αννούλα τον σνομπάρει διαρκώς; Γιατί ο σακάτης συγγραφέας που τυγχάνει να είναι πατέρας του δηλώνει τόσο ευχαριστημένος από τη μίζερη ζωή του; Γιατί του κρύβει επίμονα το πρώτο του βιβλίο; Γιατί η μητέρα του δεν του φανερώνει τον λόγο που παράτησε τον άντρα της, οδηγώντας τον έτσι στην αναπηρία ύστερα από μια πτώση στο κενό;
Μα για σταθείτε... το κενό, η άβυσσος! Μήπως εκεί βρίσκονται όλες οι απαντήσεις που ζητάει;

"Ένα βιβλίο ανατρεπτικό, από την πρώτη μέχρι την τελευταία του λέξη! Ο Χρήστος Φασούλας με έκανε αναγνώστριά του από το πρώτο του βιβλίο και συνεχίζω να είμαι οπαδός της γλαφυρής γραφής του και των πρωτότυπων ιστοριών που φτιάχνει το ταξιδιάρικο μυαλό του."
(Λένα Μαντά, συγγραφέας)